Joga w islamie ( Hanafi )
Joga to sanskryckie słowo (starożytny język indyjski) oznaczające 'przyłączenie' lub 'zjednoczenie'. Taką nazwę nadano sztuce wywodzącej się z religii hinduistycznej, która nakazywała wykonywać specjalne ćwiczenia duchowe, aby doświadczyć jasności duszy i 'połączyć' duchową jaźń z bogiem.
Joga oznaczająca 'środek do oświecenia' ma kluczowe znaczenie dla hinduizmu, buddyzmu, dźinizmu, a także wywiera wpływ na inne praktyki religijne i duchowe.
Starożytne teksty hinduistyczne stanowiące podstawę jogi obejmują: Upaniszady (Stare Święte Pismo Hinduistyczne), Sutras Jogi Patanjali, Bhagavad Gita (słynna hinnduska Biblia), Hatha Joga Pradipika i wielu innych, co określa kryteria z powodzeniem opanowania technik jogi.
Starożytne teksty hinduskie ustanawiające podstawę do jogi obejmują Upaniszady (Stare Pismo Święte Hinduskie), Sutras Jogi Patanjali, Bhagavad Gita (słynna hinduska Biblia), Hatha Joga Pradipika i wielu innych, określają kryteria potrzebne do opanowania technik jogi.
Te duchowe cele jogi są uważane za nierozłączne z religią, której joga stanowi część. Innymi słowy, joga powstała jako nierozłączny element hinduizmu w celu uzyskania duchowego spełnienia.
Wszystkie przekazy i pisma są jednomyślne co do tego, że joga ma swoje źródła w religii hinduizmu. Pozycje przyjęte w jodze, takie jak na przykład: pozycja kwiatu lotosu, była stosowana podczas medytacji przez ich bóstwa. Hinduistyczna Biblia, Bhagavad Gita uczy podstaw jogi i filozofii idącej za nią.
System lub dyscyplina, która wywodzi się z religii politeistycznej, składająca się z pozycji, które przypominają czczicieli bożków, nie jest dozwolona w islamie.
Wysłannik Allaha ( Alayhis Salaam) zniósł sposoby i praktyki czasów ignorancji. (Bukhari). Zabronił także naśladowania czczicieli bożków, nawet w czynnościach nie związanych z kultem.
Ten nakaz, pojawia się w autentycznym hadisie Imam'a Trimizhi: Gdy Sahaba byli na dżihadzie z Wysłannikiem (Sallallahu Alayhi Wasallam) natkneli się na drzewo, na którym pogańscy arabowie mieli w zwyczaju wieszać broń jako symboliczny dla nich akt. Towarzysze myśleli, że dobrze zrobić to samo, więc zaproponowali to Wysłannikowi (Sallallahu Alaihi wasallam). Mocno się zdziwił słysząc ten pomysł, i uznał, że jest to równoznaczne z podążaniem śladami pogan. Zabronił im tego robić. Ten hadis udowadnia nam, że naśladowanie czynności wywodzących się z innych religii, nawet tych symbolicznych, niezwiązanych z aktami czci jest niedopuszczalne.
Co niby złego byłoby w powieszeniu broni na drzewie, skoro Towarzysze chcieli gdzieś odpocząć? Sam fakt, że praktyka ta miała znaczenie dla nieislamskiej kultury lub wiary, czyniła ją nie do przyjęcia. Możemy zatem zastosować tę samą zasadę do jogi. W rzeczywistości joga jest głęboko zakorzeniona w religii hinduistycznej, a Hindusi nadal praktykują tę sztukę jako część ich rytuałów religijnych i kultu. Z tego powodu joga jest niedozwolona w islamie.
Religia islamu ma swoją własną formę duchowej dyscypliny i medytacji, a jest nią zikr. Auliyaa Allaha ( w tasawwuf) opisują formy medytacji przy użyciu fraz z Koranu i hadisów. Muzułmanie powinni praktykować taką formę medytacji, aby zbliżyć się do Allah i oczyścić duszę.
Religia islamu ma swoją własną formę duchowej dyscypliny i medytacji, a jest nią zikr Allaha i Salaha. Auliyaa Allaha (w Tasawwuf) również opisują formy medytacji przy użyciu pojęć z Koranu i hadisów. Muzułmanie powinni uciekać się do tego rodzaju medytacji, aby szukać bliskości Allaha i oczyszczenia duszy.
Mufti Siraj Desai
45441
Tłumaczenie: V. Oszczanowska