Ahmadijja | Odłamy islamu
-----------------------------------------
Ahmadijja, zapisywana również Ahmadiyya/Ahmadiyyah, to nowoczesna sekta, oparta o nauki i wierzenia wielu nurtów sufickich (muzułmańskich mistyków). Jej wyznawcy są nazywani Ahmadi lub Qadiani. Sekta ta powstała w Qādiān, w Pendżabie indyjskim w 1889r, założona przez Mirzę Ghulam Ahmada (1839–1908), który twierdził, że jest Mahdim (osobą, której przybycia muzułmanie oczekują jako jednego z wydarzeń przed końcem świata). Doktryna tej sekty jest w wielu aspektach nieortodoksyjna, na przykład wierzą, że Jezus nie zmarł, a uciekł do Indii, gdzie zmarł w wieku 120 lat. Uznają też, że dżihad (w znaczeniu walki z innowiercami) powinien być prowadzony przy użyciu pokojowych metod.
Po śmierci założyciela, Mawlawi Nur al-Din został wybrany przez społeczność jako khalīfa (następca/przywódca). W 1914, kiedy zmarł, Ahmadijjah podzielili się — początkowa grupa, która przebywała w Qādiān uznawała Ghulama Ahmada za proroka i jego syna Mirzę Bashira al-Dīn Mahmuda Ahmada (urodzony w 1889) za drugiego kalifa, podczas gdy społeczność Lahore uznała Ghulama Ahmada zaledwie za reformatora (mudżaddid).
Oryginalna grupa (the Ahmadiyya Muslim Community - Społeczność Muzułmańska Ahmadijja), obecna głównie w Pakistanie, z społecznościami obecnymi również w Indiach, Afryce Zachodniej i do pewnego stopnia w Wielkiej Brytanii, Europie i Stanach Zjednoczonych, jest wysoce zorganizowaną społecznością o sporyn zasobie finansowym. Jej członkowie są gorliwymi misjonarzami, głoszącymi wierzenia ahmadijjowe jako "prawdziwy islam", z Muhammadem (pokój z nim) i Mirzą Ghulam Ahmadem jako prorokami. W 1947r wraz z powstaniem państwa Pakistan oficjalnie przenieśli się z Qadian do Rabwah w Pakistanie.
Członkowie grupy Ahmadijja z Lahore (Lahore Ahmadiyya Movement) są również nawracającymi, choć bardziej zajmują się konwersją ludzi na islam w ogóle niż tylko do ich sekty. Prowadzona od jej powstania do swojej śmierci w 1951r przez Małlanę Muhammada Ali, sekta była aktywnie zajęta publikowaniem książek po angielsku i urdu oraz liberalizowaniem islamu.
Korzenie
Ahmadijjah powstało zapoczątkowane wieloma nurtami sufickimi, najważniejszym z nich jest nurt z Egiptu nazwany po Ahmadzie al-Badawi (Badawiyyah, czyt. Badałijja), jednym z wielkich mistyków islamu (zmarł w 1276). Al-Badawi zdobył popularność ze względu na ogromną wiedzę o naukach islamu, aczkolwiek ostatecznie porzucił zaangażowanie w teologię i poświęcił się rozmyślaniom w odosobnieniu. Niedługo po tym zasłynął jako "czyniący cuda mistyk" i zdobył tysiące podążających za nim ludzi. Przybył do Tanty (południe Kairu, Egipt) w 1236r. Ludzie naśladujący go są nazywani Sutuhijjah od ashab al-sath (ludzie dachu); według jednej z opowieści, kiedy al-Badawi przybył do Tanty, wspiął się na dach prywatnego domu i stał w bezruchu wpatrując się w słońce, aż jego oczy były podrażnione i czerwone. To zachowanie było później naśladowane przez podążających za nim.
Po śmierci al-Badawi’ego, Badawiyyah byli prowadzeni przez ʿAbd al-ʿAl'a, bliskiego Badawiemu ucznia, który prowadził nurt silną ręką do swojej śmierci w 1332r. ʿAbd al-ʿAl odziedziczył symbole nurtu: czerwony kaptur, osłobę, i czerwoną chorągiew, które należały do al-Badawiego. Przed swoją śmiercią, ʿAbd al-ʿAl nakazał budowę kaplicy nad grobem al-Badawiego, która została później przekształcona w większy meczet.
Nurt Badawiyyah reprezentujący niższego rodzaju derwiszy, spotkał się z wielkim sprzeciwem ze strony muzułmańskich legalistów, którzy generalnie sprzeciwiali się wszelkim formom sufizmu, a także z strony ludzi u władzy, którzy obawiali się ogromnego wpływu nurtu na tłumy ludzi. Za panowania dynastii Mamluków, Badawiyyah cieszyli się przywilejami i byli urzędnikami wysokiej rangi. Podczas rządów Ottomanów ucierpieli zaniedbanie w świecie islamu ze względu na silną konkurencję tureckich nurtów, ale zyskali ogromną popularność pośród Egipcjan. Są oni dziś jednym z najpopularniejszych nurtów w Egipicie, a festiwale honorujące śmierć al Badawiego są ważnym wydarzeniem. Wiele mniejszych nurtów uznaje się za gałęzie Badawiyyah. Rozprzestrzeniły się one po całym świecie, należą do nich m.in. Shinnāwiyyah, Kannāsiyyah, Bayyūmiyyah, Sallāmiyyah, Halabiyyah i Bundāriyyah.
Uczeni sunniccy nie uznają ich za muzułmanów!
Ahmadijja, zapisywana również Ahmadiyya/Ahmadiyyah, to nowoczesna sekta, oparta o nauki i wierzenia wielu nurtów sufickich (muzułmańskich mistyków). Jej wyznawcy są nazywani Ahmadi lub Qadiani. Sekta ta powstała w Qādiān, w Pendżabie indyjskim w 1889r, założona przez Mirzę Ghulam Ahmada (1839–1908), który twierdził, że jest Mahdim (osobą, której przybycia muzułmanie oczekują jako jednego z wydarzeń przed końcem świata). Doktryna tej sekty jest w wielu aspektach nieortodoksyjna, na przykład wierzą, że Jezus nie zmarł, a uciekł do Indii, gdzie zmarł w wieku 120 lat. Uznają też, że dżihad (w znaczeniu walki z innowiercami) powinien być prowadzony przy użyciu pokojowych metod.
Po śmierci założyciela, Mawlawi Nur al-Din został wybrany przez społeczność jako khalīfa (następca/przywódca). W 1914, kiedy zmarł, Ahmadijjah podzielili się — początkowa grupa, która przebywała w Qādiān uznawała Ghulama Ahmada za proroka i jego syna Mirzę Bashira al-Dīn Mahmuda Ahmada (urodzony w 1889) za drugiego kalifa, podczas gdy społeczność Lahore uznała Ghulama Ahmada zaledwie za reformatora (mudżaddid).
Oryginalna grupa (the Ahmadiyya Muslim Community - Społeczność Muzułmańska Ahmadijja), obecna głównie w Pakistanie, z społecznościami obecnymi również w Indiach, Afryce Zachodniej i do pewnego stopnia w Wielkiej Brytanii, Europie i Stanach Zjednoczonych, jest wysoce zorganizowaną społecznością o sporyn zasobie finansowym. Jej członkowie są gorliwymi misjonarzami, głoszącymi wierzenia ahmadijjowe jako "prawdziwy islam", z Muhammadem (pokój z nim) i Mirzą Ghulam Ahmadem jako prorokami. W 1947r wraz z powstaniem państwa Pakistan oficjalnie przenieśli się z Qadian do Rabwah w Pakistanie.
Członkowie grupy Ahmadijja z Lahore (Lahore Ahmadiyya Movement) są również nawracającymi, choć bardziej zajmują się konwersją ludzi na islam w ogóle niż tylko do ich sekty. Prowadzona od jej powstania do swojej śmierci w 1951r przez Małlanę Muhammada Ali, sekta była aktywnie zajęta publikowaniem książek po angielsku i urdu oraz liberalizowaniem islamu.
Korzenie
Ahmadijjah powstało zapoczątkowane wieloma nurtami sufickimi, najważniejszym z nich jest nurt z Egiptu nazwany po Ahmadzie al-Badawi (Badawiyyah, czyt. Badałijja), jednym z wielkich mistyków islamu (zmarł w 1276). Al-Badawi zdobył popularność ze względu na ogromną wiedzę o naukach islamu, aczkolwiek ostatecznie porzucił zaangażowanie w teologię i poświęcił się rozmyślaniom w odosobnieniu. Niedługo po tym zasłynął jako "czyniący cuda mistyk" i zdobył tysiące podążających za nim ludzi. Przybył do Tanty (południe Kairu, Egipt) w 1236r. Ludzie naśladujący go są nazywani Sutuhijjah od ashab al-sath (ludzie dachu); według jednej z opowieści, kiedy al-Badawi przybył do Tanty, wspiął się na dach prywatnego domu i stał w bezruchu wpatrując się w słońce, aż jego oczy były podrażnione i czerwone. To zachowanie było później naśladowane przez podążających za nim.
Po śmierci al-Badawi’ego, Badawiyyah byli prowadzeni przez ʿAbd al-ʿAl'a, bliskiego Badawiemu ucznia, który prowadził nurt silną ręką do swojej śmierci w 1332r. ʿAbd al-ʿAl odziedziczył symbole nurtu: czerwony kaptur, osłobę, i czerwoną chorągiew, które należały do al-Badawiego. Przed swoją śmiercią, ʿAbd al-ʿAl nakazał budowę kaplicy nad grobem al-Badawiego, która została później przekształcona w większy meczet.
Nurt Badawiyyah reprezentujący niższego rodzaju derwiszy, spotkał się z wielkim sprzeciwem ze strony muzułmańskich legalistów, którzy generalnie sprzeciwiali się wszelkim formom sufizmu, a także z strony ludzi u władzy, którzy obawiali się ogromnego wpływu nurtu na tłumy ludzi. Za panowania dynastii Mamluków, Badawiyyah cieszyli się przywilejami i byli urzędnikami wysokiej rangi. Podczas rządów Ottomanów ucierpieli zaniedbanie w świecie islamu ze względu na silną konkurencję tureckich nurtów, ale zyskali ogromną popularność pośród Egipcjan. Są oni dziś jednym z najpopularniejszych nurtów w Egipicie, a festiwale honorujące śmierć al Badawiego są ważnym wydarzeniem. Wiele mniejszych nurtów uznaje się za gałęzie Badawiyyah. Rozprzestrzeniły się one po całym świecie, należą do nich m.in. Shinnāwiyyah, Kannāsiyyah, Bayyūmiyyah, Sallāmiyyah, Halabiyyah i Bundāriyyah.
Uczeni sunniccy nie uznają ich za muzułmanów!
Przeczytaj: http://www.islampolska.pl/2021/04/czy-wyznawcy-ahmadijja-sa-muzumanami.html
https://www.britannica.com/topic/Ahmadiyyah
https://www.britannica.com/topic/Ahmadiyyah